Piękno w malarstwie

Każdy artysta ma swoją technikę, w której najlepiej się czuje i dzięki, której może w pełni manipulować barwą, stylem, klimatem na danym obrazie. Farna olejna, pastele, farby wodne, pióro, a także grafika. Znany na całym świecie Picasso malował swoje obrazy nie tylko przy pomocy pędzla, ale także z użyciem zwykłego patyka i palców. Na jego obrazach emanowały głównie prostota – upraszczał wiele efektów czy omijał wiele szczegółów. Pan Zbigniew wyznaje, że malowanie portretu czy kobiecego aktu powinno odbywać się na żywo – „face to face”. Odrysowywanie jej sylwetki czy twarzy ze zdjęcia lub też z wyobraźni nie do końca przywołuje wszystkie elementy składające się na stworzenie idealnego obrazu. - Wolę mieć tę kobietę przed sobą, bo wtedy ona żyje poprzez mimikę twarzy, ruchy, gesty. Jej ciało żyje, jest piękne i można pokusić się o oddanie tej iluzji piękna. Należy zaznaczyć, że nie da się oddać tego jej piękna w całości – mówi malarz. Pan Zbigniew w malarstwie wykorzystuje różnorakie techniki malarskie w zależności od obiektu jaki przed nim stoi. Tak więc pastelami suchymi uzyskuje szybki portret ze szczegółami dotyczącymi cielistości kobiety, jej subtelności, tajemniczość, a także oświecenie ciała. Co interesujące, nasz artysta maluje także przy pomocy farby emulsyjnej, która jest wykorzystywana do malowania ścian w naszych domach czy mieszkaniach. - Też nie każdy preferuje tę technikę, a raczej rzadko kto, ponieważ jest to technika, w której nie możemy wymieszać naszej farby z kolejną albo też jej zamoczyć. Nie jest też ona tak subtelna jak olejna czy tempera – tłumaczy. Dla zainteresowanych, jest to technika bardzo szybka, nasz obraz może bardzo prędko wyschnąć. Ponadto, nasz rozmówca tworzy obrazy również przy pomocy węgla czy pióra. Takie oto portreciki mogą powstać nawet w 5 minut.

Kobieta przedstawiona na portretach czy też aktach jest obiektem bardzo wdzięcznym, ale zarazem trudnym do uchwycenia w całej swojej okazałości. Na takich obrazach można pokazać jej delikatność, niepowtarzalną chwilę tego, co ma w środku. - Przecież my nie kochamy idealnego piękna, a kobietę, która ma tę zmarszczkę, nie kochamy lalki ani żadnej miss, tylko kobietę z jakąś wadą – dodaje. W obu przypadkach, należy skupić się na ukazaniu piękna twarzy jak i całego ciała. Zdaniem pana Pluty, należy poświęcić tyle samo czasu dla jej twarzy oraz sylwetki. - Ważnym jest, aby dać odbiorcy wrażenie tej iluzji, że obraz jest żywy, że nasza bohaterka z niego wychodzi – tłumaczy.

Pojawiała się ona już w czasach prehistorycznych, jednak nie na obrazach, nie w malarstwie. Nie ma śladu namalowanego wizerunku kobiety w grotach prehistorycznych, jednak często mówiono o nich jako o pewnych symbolach, totemach, boginiach Matkach, tych dających życie swojemu potomstwu. Niegdyś była ona najczęściej pokazywana poprzez rzeźbę – z odkrytymi narządami rodnymi, ukazując jej całą cielesność. - Takim pierwszym wizerunkiem kobiety w starożytnej sztuce sumeryjskiej była także postać bogini Lilit, która najprawdopodobniej wraz ze swoim bratem Enki przyczyniła się do stworzenia człowieka. Później natomiast na przestrzeni wieków, w szczególności w antyku kobieta była ukazywana w posągach, rzeźbach jako ta równa mężczyźnie – podkreśla. Jednak początkowo i jednocześnie najczęściej ukazywano w sztuce i także w malarstwie kurtyzany w dość frywolnych pozach, z zadziornym grymasem na twarzy.

Kluczowym momentem upadku tej szeroko pojętej i rozwiniętej sztuki było średniowiecze – wtedy, kler katolicki zaczął ingerować w jej rozwój. - Tzw. Św. Augustyn twierdził, że kobieta jest workiem łajna, stworzeniem niegodnym do życia i bycia przy mężczyźnie, a jedynie do sprzątania i wykonywania najprostszych pospolitych prac – mówi Pluta.

Najczęściej pojawiającą się kobietą na obrazach Pana Zbigniewa jest jego pierwsza małżonka – Iwona. Sentyment, a może jeszcze głęboko tkwiące w nim uczucie skłania go do refleksji i licznych przemyśleń. Dzięki obrazom oddaje niejako swoje odczucia i myśli. - Iwonka była moją pierwszą żoną i jednocześnie miłością mojego życia. Na moich obrazach pojawia się także i nasza córka, Marika. Ale wracając do Iwony – miała ona ten niepowtarzalny styl, którego nie posiada jednak każda kobieta. - przyznaje. Warto także podkreślić, że aby stworzyć ten piękny, cudowny obraz, zresztą podobnie jak w fotografii, należy być „psychologiem”, posiadać pewną umiejętność odczytywania ludzkich zachowań, doświadczeń, uczuć, smutku, radości, niewinności. Zdaniem pana Pluty należy rozpoznać tego człowieka. 

Główna bohaterka obrazów miała to coś – sposób chodzenia, mówienia, uśmiechania się czy przechylania głowy. Te drobne niuanse, drobiazgi potrafią zbliżyć nas do naszego modela i stworzyć wraz z nim naszą wspólną, często tajemniczą, ale piękną historię. Ważne jest porozumienie, zbadanie wzajemnych potrzeb, oczekiwań, a także pobudzenie wyobraźni i naszych odczuć subiektywnych. (EJ)